Znalazłam taki artykuł:
Autor: Tomek Ciasnocha
Egzekucja długu – sprzedaż wierzytelności przez bank innej firmie
Przed siedmiu laty wziąłem kredyt, którego nie spłaciłem. W roku 2006 wystawiono bankowy tytuł egzekucyjny i na tej podstawie w roku 2007 nastąpiło zajęcie wynagrodzenia, a spłata przez kancelarię komorniczą trwa do dziś. Niedawno otrzymałem pismo z informacją, iż wierzyciel sprzedał ten dług funduszowi. Wkrótce ów fundusz poinformował mnie, że egzekucja prowadzona przez komornika zostanie tymczasowo wstrzymana. Umorzenie, jak twierdzą, w chwili obecnej nie ma jakiegokolwiek wpływu na istnienie wierzytelności i w przypadku braku zapłaty procedura zostanie uruchomiona ponownie, z nowymi kosztami i procesem. Nakazują zapłacić całą wierzytelność, inaczej zwrócą się o nadanie nowego tytułu wykonawczego. Jak mam postąpić w tej sprawie? Czy nowy właściciel może umorzyć postępowanie egzekucyjne po to, by je na nowo wszcząć? Czy mam jakieś szanse przy tych nowych okolicznościach powołać się na przedawnienie roszczeń, jaką mam możliwość obrony?
Do umorzenia dochodzi m.in. jeżeli zażąda tego wierzyciel (art. 825 Kodeksu posterowania cywilnego). W związku ze sprzedażą przez bank Pana długu funduszowi, bank był zobowiązany powiadomić o tym fakcie komornika, aby ten umorzył postępowanie, gdyż egzekucja nie może być prowadzona w przypadku przeniesienia wierzytelności na rzecz nowego wierzyciela (funduszu). Zaś na rzecz nowego wierzyciela (funduszu) egzekucja nie może być prowadzona na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego.
Artykuł 826 mówi, iż umorzenie postępowania egzekucyjnego powoduje uchylenie dokonanych czynności egzekucyjnych, lecz nie pozbawia wierzyciela możności wszczęcia ponownej egzekucji, chyba że z innych przyczyn egzekucja jest niedopuszczalna. Do tych innych przyczyn należy zbycie wierzytelności, tak jak w Pana przypadku uczynił to bank.
Przejście uprawnienia na nowego wierzyciela w kontekście możliwości prowadzenia egzekucji na podstawie tytułu egzekucyjnego uzyskanego przez wcześniejszego wierzyciela reguluje art. 788 § 1 K.p.c. Wynika z niego, że jeżeli uprawnienia po powstaniu tytułu egzekucyjnego przeszły na inną osobę, sąd nada klauzulę wykonalności na rzecz tej osoby, gdy przejście to będzie wykazane dokumentem urzędowym lub prywatnym z podpisem urzędowo poświadczonym.
Ta ogólna zasada nie ma jednak zastosowania do wierzytelności stwierdzonych bankowym tytułem egzekucyjnym. Takie stanowisko zajął Sad Najwyższy w uchwale z 2 kwietnia 2004 r. (III CZP 9/04), stwierdzając, iż niedopuszczalne jest nadanie na podstawie art. 788 § 1 K.p.c. klauzuli wykonalności na rzecz niebędącego bankiem nabywcy wierzytelności objętej bankowym tytułem egzekucyjnym także po zaopatrzeniu go w sądową klauzulę wykonalności.
Jeśli nie tego szukałeś i nadal masz problem prawny – kliknij tutaj >>
Sąd Najwyższy w uzasadnieniu powiedział, że bankowy tytuł egzekucyjny stanowi w istocie ustawowy przywilej banków, polegający na ułatwianiu im dochodzenia swoich wierzytelności wynikających z dokonywanych czynności bankowych. Można stwierdzić, że chodzi tu o przywilej kwalifikowany (przyznany tylko instytucjom bankowym w rozumieniu Prawa bankowego) i wyjątkowy w obrocie cywilnoprawnym, ponieważ dochodzenie wierzytelności cywilnoprawnych następuje z reguły przy zastosowaniu sądowego postępowania rozpoznawczego. Co więcej, w Prawie bankowym wytyczone zostały ścisłe ramy prawne dopuszczalności posłużenia się przez bank bankowym tytułem egzekucyjnym w celu dochodzenia wierzytelności od jego dłużników, a w związku z tym umożliwienie nadawania klauzuli wykonalności bankowym tytułom egzekucyjnym na podstawie art. 788 § 1 K.p.c. na rzecz nabywcy wierzytelności bankowej stwierdzonej tym tytułem, oznaczałoby w rzeczywistości rozszerzenie przywileju przyznanego tylko bankom na wszystkich nabywców takiej wierzytelności.
W związku z powyższym wierzyciel, nabywający od banku wierzytelność objętą bankowym tytułem egzekucyjnym, może jej dochodzić jedynie na drodze sądowego postępowania cywilnego.
Fundusz, będąc nowym wierzycielem, nie będzie mógł, jak było to w przypadku banku, wystawić tytułu egzekucyjnego i uzyskać w sądzie klauzuli wykonalności, by móc prowadzić egzekucję komorniczą. Fundusz, by móc skierować egzekucję do komornika, musiałby najpierw skierować przeciwko Panu pozew do sądu o zapłatę określonej sumy pieniędzy, przedstawić dokumenty potwierdzające zbycie przez bank na rzecz funduszu Pana długu i dopiero po uzyskaniu prawomocnego orzeczenia sądowego z klauzulą wykonalności mógłby prowadzić przeciw Panu egzekucję. Procedura może okazać się długa i kosztowna i oczywiście uniknie tego, jeżeli będzie Pan spłacał swoje zadłużenie dobrowolnie.
Odnosząc się na koniec do Pańskiego pytania o możliwości obrony, informuję, że problem praw dłużnika w związku z przelewem wierzytelności (tzn. sprzedażą długu) przez wierzyciela reguluje art. 513 § 1 Kodeksu cywilnego. Mówi on, że „dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie”.
Zarzuty, o których mowa w art. 513 § 1 K.c., a na których może Pan oprzeć swoja obronę, mogą dotyczyć wyłącznie czynności prawnych i zdarzeń, które nastąpiły do chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Mogą to być zarzuty związane ze źródłem powstania zobowiązania, np. dotyczące wad oświadczenia woli, jak również zarzuty dotyczące czynności prawnych czy też zdarzeń i działań późniejszych np. podpisanie zgody na odroczenie spłaty długu, niewykonanie świadczenia wzajemnego, czy też przedawnienia, o którym Pan wspomina.
Jeżeli więc doszło do przedawnienia wymagalnych rat kredytu, może Pan jak najbardziej podnieść ten zarzut.
Należy również pamiętać, że przelew wierzytelności jest bezskuteczny, jeżeli strony umowy, tj. Pan i bank, na piśmie wyłączyły tę możliwość (art. 514 K.c.).
Jeżeli wziął Pan kredyt jako konsument (nie jako przedsiębiorca), należy także pamiętać o przepisach chroniących konsumentów. Art. 3851 § 1 K.c. mówi, że postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne, art. 3853 K.c. „w razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które w szczególności: (...) zezwalają kontrahentowi konsumenta na przeniesienie praw i przekazanie obowiązków wynikających z umowy bez zgody konsumenta” – to brak akceptacji konsumenta na przelanie wierzytelności uniemożliwia bankowi dokonanie tej czynności.
