USTAWA
z dnia 20 lipca 2001 r.
o kredycie konsumenckim
(...)
Art. 2.
1. Przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę, na mocy której przedsiębiorca
w zakresie swojej działalności, zwany dalej kredytodawcą, udziela
lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu w jakiejkolwiek postaci.
2. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności:
1) umowę pożyczki,
2) umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego,
3) umowę o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego,
4) umowę, na mocy której świadczenie pieniężne konsumenta ma zostać spełnione
później niż świadczenie kredytodawcy,
5) umowę, na mocy której kredytodawca zobowiązany jest do zaciągnięcia zobowiązania
wobec osoby trzeciej, a konsument do zwrotu kredytodawcy
spełnionego świadczenia,
6) (uchylony).
(...)
Art. 14.
Jeżeli konsument nie zapłacił w terminach określonych w umowie pełnych rat kredytu
za co najmniej dwa okresy płatności, kredytodawca może wypowiedzieć umowę
po uprzednim wezwaniu konsumenta, w trybie określonym w umowie kredytowej,
do zapłaty zaległych rat lub ich części w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Termin wypowiedzenia
umowy nie może być krótszy niż 30 dni.
UWAGA:
konsument w świetle tej ustawy to osoba, która zawiera umowę z przedsiębiorcą (np. z bankiem czy innym skok-iem) w celu nie związanym bezpośrednio z działalnością gospodarczą (a więc może być to również przedsiębiorca). Ustawa nie obejmuje kredytów o wartości przewyższającej 80.000 PLN.
Tak więc bank wysyłając pismo z wypowiedzeniem umowy w terminie 30 dni nie może kazać wpłacenia całego niespłaconego kredytu, ale tylko istniejącej faktycznie zaległości.
